Epilog

Zmarszczyłem odruchowo brwi czując jak czyjaś mała nóżka wbija mi się pod żebra. Próbując uciec przed nią przesunąłem się bliżej brzegu łóżka i zakryłem kołdrą niemal po sam czubek głowy, to jednak na nic się zdało.

-Pobudka! Pobudka, Haroldzie! Tata robi śniadanie. –cichy głos rozległ się po pokoju, więc odsapnąłem niezadowolony.- Wiem, że nie śpisz, nie udawaj, no!

Niechętnie spojrzałem z pod grzywki na moją poranną zmorę i pstryknąłem ją lekko w nos wygrzebując się z pod pościeli.

-Gdybyś zapomniał, nie masz tylko jednego ojca.- przypomniałem mu po czym wydałem z siebie cichy mruk poirytowania.- Czemu nie możesz być dla mnie tak miły i kochany jak dla Louis’ego, co?

Chłopczyk siedzący już na skraju łóżka w siadzie skrzyżnym bujał się raz w tył, raz w przód i wpatrywał we mnie wzruszając ramionami. To dziecko chyba naprawdę mnie nie lubiło, ponieważ musiało codziennie skopywać mnie z łóżka.

-Bo tata kazał mi cię obudzić. –odparł jakby to miało go usprawiedliwić.- Poza tym jesteś leniem i to nie ty mi gotujesz.

-Ty mały... –warknąłem w końcu jednak gryząc się w język i wstałem leniwie z łóżka chwytając małą dłoń siedmiolatka, aby razem z nim udać się do kuchni. Mieszkanie pachniało wanilią i wiedziałem, że Lou rozpieszcza nas dziś naleśnikami. Może właśnie dlatego Mike wolał go ode mnie? To znaczy, mnie też kochał, chyba. Ale jakby nie patrzeć stawał po stronie Lou bez względu na wszystko. Mały lizus.

Uśmiechnąłem się szeroko mijając prób kuchni i zauważając Louis’ego stojącego z patelnią w ręce i nakładającego naleśnika na talerz. Niebieskie ślepia chłopaka powędrowały w moją stronę i odwzajemnił szybko uśmiech odstawiając gorącą patelnie na kuchenkę. Jego zapach omiótł mnie gdy podszedł złożyć na mym policzku delikatnego całusa.

-Jak ci się spało, kochanie?- spytał rozradowany.

-Miło i wygodnie. Gdyby tylko nie twój syn, który tak brutalnie mnie obudził.

-Mike jest naszym synem, Harry. Naszym. –przypomniał mi wracając do smażenia, ja za to usiadłem z chłopczykiem przy stole nakładając każdemu po naleśniku.- Swoją drogą jutro jego pierwszy dzień w szkole, musisz tam ze mną iść.

-Ale... Jutro mam dość dużo pracy. –stwierdziłem jakby zaprzeczając to, że mogę udać się z nimi do szkoły Mike’a.

-Na pewno dasz radę, Harry. Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że twoja praca jest ważniejsza od męża i syna? –tak, kurczę, Louis uwielbiał mnie brać tak pod włos. Przecież naturalnie, że Lou i Mike są ważniejsi, ale nie mogę wszystkiego dla nich olewać. Rozumiem, czasem trzeba się poświęcić, żeby Lou mógł spokojnie skończyć studia, ale... Nieważne. Z nimi nigdy nie wygrałem i nigdy nie wygram.

-Oczywiście, że nie... Ile to potrwa?

-Jakieś dwie godzinki, tak myślę. Maksymalnie trzy licząc z przygotowaniem się itd. –zapewnił mnie obserwując moją reakcję przez ramię.

-W porządku. Wymyślę coś i pójdę tam z wami.

Ja i Louis byliśmy małżeństwem od czterech lat. Rok po ceremonii postanowiliśmy zaadoptować małego Mike’a. Jak już wspomniałem Louis postanowił skończyć studia, podczas gdy ja otworzyłem pizzerie. Właściwie jest to spółka z Niall’em, który jednak zajmował się przygotowywaniem ich, a ja finansami i innymi tego typu rzeczami. Muszę przyznać, że na początku było ciężko, jednak zapewne dzięki talentowi Niall’a udało nam się rozwinąć biznes i w Londynie stoją już cztery pizzerie naszej firmy. Nie narzekam, nawet jeśli czasem jestem rzadziej w domu, ponieważ wszystkiego trzeba dopilnować. Louis nie musi się jednak martwić się o pieniądze i może spokojnie skupić się na nauce. Mike skończył w tym roku przedszkole i jak już wiecie udaje się do szkoły. I, cóż, jestem po prostu szczęśliwy z Louis’m. Choć naturalnie zdarzają nam się starcia, szczególnie jeśli chodzi o wychowanie dziecka. Louis jest dość beztroski i próbuje bezstresowego wychowania, podczas gdy ja muszę pilnować aby Mike nie wszedł wszystkim na głowę. Czasem spieramy się o metody wychowawcze i podważanie autorytetów, bądź o czas, który spędzam w domu. Louis wie, że jestem jedyn źródłem dochodów, więc w końcu sam ulega i przyznaje mi rację. Naprawdę staram się spędzać z nimi dużo czasu.

Niall i Zayn wciąż nie zdecydowali się na poważniejsze kroki. Po dwóch rozstaniach, które przeszli wciąż są razem, jednak jedynie jako para. I szczerze mówiąc- żadnemu z nich to nie przeszkadza. Zayn nie chce aż taki zobowiązań, podczas gdy Niall uznał to za niepotrzebne wygłupy. Mimo to na naszym weselu bawili się świetnie i na szczęście, wybaczyli mi już dawno sprawę z Lou. Wszystko między nami wróciło do normy, a Mike wciąż czeka na ślub Zayna i Niall'a męcząc ich o to. Mimo to uparcie uważają to za niepotrzebne. Ja i Louis tak nie sądzimy, to był naprawdę cudowny dzień. Gdybym mógł cofnąć czas za nic na świecie niczego bym nie zmienił.

________________________________________________

Po pierwsze- wiem. Jest niezwykle krótki, nawet jak na epilog.

Po drugie- wiem. Kończę to opowiadanie niezwykle szybko i po długiej przerwie. 

Po trzecie- wiem. Jestem okropna i naprawdę głupio mi z tego powodu. 

Zwyczajnie nie jestem już w stanie tego pisać. I z każdym rozdziałem męczyłam się w stopniu, którego pewnie nawet sobie nie wyobrażacie. To było po prostu ciężkie i przyznam szczerze- nie mam już sił na spędzanie godzin z otwartym wordem i nie umiejąc wykrztusić z siebie dwóch zdań. 

Tak więc z tym rozdziałem kończy się nasza przygoda z Amare. Mam nadzieje, że mimo długich przerw, masy błędów i okropnych rozdziałów- miło spędziliście czas czytając to opowiadanie :) 

Chcę wam też ogromnie, ogromnie podziękować za te miesiące, które spędziliśmy w pewnym sensie razem, choć oddzielnie :) Jestem naprawdę wdzięczna za to, że jeszcze nikt z was mnie nie zjadł, choć czasem należało mi się na pewno. Jesteście po prostu wspaniali i każdy komentarz, który czytałam- a czytałam każdy, naprawdę- powodował na mojej twarzy uśmiech. Kocham was w sposób, którego nie umiem nawet opisać. 
Oh i dla chętnych. Jeśli wciąż chcielibyście czytać różności wychodzące spod mojej ręki, niektórzy z was może wiedzą, jednak podam jeszcze raz dla niewtajemniczonych- oto mój tumblr - link - gdzie znajdziecie wszystko co piszę/pisałam/pisać zamierzam. Możecie zadawać mi tam pytania, wyzywać jak bardzo okropne było Amare i wgl, przyjmę wszystko na klatę XD 
Jeszcze raz dziękuje, przepraszam i kocham was wszystkich! :) xx

(Spokojnie. Nie mam mojej twarzy, aby nie przyprawić was o koszmary <3)