Amare 18

Mijały tygodnie, a Harry nie przestawał przychodzić. Na początku wykłócał się i kazał mi wracać do domu i gdyby nie Rose zapewne bym mu uległ, bo wyglądał źle. Wciąż był tym aroganckim dupkiem, ale teraz coś w jego wyglądzie zmieniło się i nie wiedziałem co. Więc przychodził co drugi dzień i krzyczał, że mam przestać urządzać cyrki i wracać, ale wtedy po prostu leżałem na kanapie w salonie Rose i nie słuchałem go, albo po prostu płakałem. Tak naprawdę chciałbym do niego wrócić. Chciałbym być znowu z nim i udawać, że to wszystko się nie dzieje, że mnie to nie boli, że jest dobrze, nawet gdy było do dupy. Trochę jak stare małżeństwo, gdzie żona trzyma się niewiernego męża, bo po prostu go kocha i chce, żeby on był w pobliżu. Bo boi się, że bez niego będzie słaba i nie da sobie rady. Takim kobietą mówi się, że to nie prawda, że gdy odejdą to poczują się lepiej. Ale ja nie czułem się lepiej, czułem jakby to wszystko po prostu straciło sens, bo jedynym sensem mojego życia był on. Gdy go nie było to to było takie szare i nudne, i niby miałem kumpli, przyjaciół, pracę i niby żyłem jako tako, ale nie czułem tego, że żyję. A przy nim... Przy nim nawet myśl o tym, że on gdzieś tam jest dawała mi to ciepło. I to miało sens. I miałem po co wracać do domu, i siadać na kanapie z kubkiem kakao w ręku, i oglądać jakiś film w środku nocy czekając aż wróci, albo po prostu leżeć i wsłuchiwać się w jego oddech i ciche pochrapywanie, gdy spał obok mnie. I w pewnym sensie było mi dobrze, nawet jeśli to bolało, bo wiedziałem, że on i tak wraca do mnie. Że i tak to ja jestem tym głównym, do którego zawsze wróci, więc może jednak coś tam jeszcze w nim siedzi. Może to wciąż mój Hazza.

Leżałem więc jak zwykle na kanapie myśląc, czy dziś Harry znów przyjdzie, czy może oszczędzi mi tego widoku. Nie lubiłem widzieć go kucającego obok kanapy, gdy już nie miał sił krzyczeć i po prostu szepczącego, żebym wreszcie wrócił i przestał się wygłupiać. To nie były wygłupy!On nie rozumiał, że to naprawdę koniec. Nie docierało do niego, że to nie jest tylko chwilowe, że ja już nie wrócę.

Rose była akurat w szkole i Harry też powinien być, dlatego zdziwiło mnie, gdy ktoś zapukał do drzwi. Ruszyłem do nich w wolnym tempie będąc przekonanym, że to listonosz, albo może jakiś sąsiad. Rodzice Rose dużo podróżowali, często zostawała sama w domu, więc spokojnie mogłem tu siedzieć i większość czasu byłem sam.

Uchyliłem drzwi i już chciałem zlustrować przybysza od stóp do głów, gdy naprzeciw mnie dostrzegłem bukiet kwiatów. Fioletowo biały z niebieskimi wstawkami. Przez moment wpatrywałem się w ten dość sporych wielkości bukiet, po czym został mi od wręczony, a dostawcą okazał się nie kto inny jak Harry Styles.

-Te fioletowe to kalie. Są też białe róże i... Um... Ostróżki?

-Co to takiego?

Wzruszył ramionami i powiedział, że kwiaciarz poradził mu takie, bo mają dobre znaczenie w naszej sytuacji. Od kiedy Harry interesuje się tym, co znaczą jakieś kwiaty? Od kiedy on w ogóle wysila się na tyle by kupić kwiaty. Wpuściłem go do domu będąc świadomy tego, że nie pozwoli mi odesłać siebie z kwitkiem. Nigdy nie pozwalał. Chłopak od razu zdjął kurtkę, a ja udałem się do kuchni by wstawić kwiaty w jakiś wazon. Nie, żeby mi jakoś specjalnie zależało, po prostu to było naprawdę ładnie... Ok, trochę też mi zależało.

Udałem się do salonu, gdy Harry stał przy telewizorze i po raz setny oglądał rodzinne zdjęcia Rose. Zawsze to robił zanim zaczął swój wykład, ale zwykle była tu też Rose, która świetnie mnie wspierała. Teraz bałem się, że wymięknę. Harry spojrzał na mnie i uśmiechnął się, po czym usiadł spokojnie na kanapie i poklepał delikatnie miejsce obok niego dając mi znać, żebym usiadł. Tak też zrobiłem.

-Co u ciebie? –spytał cicho, wpatrując się w telewizor.

-Wszystko w porządku. A u ciebie?

-Jest ok... –stwierdził i spuścił wzrok, aby po chwili przekręcił głowę i spojrzeć na mnie. Czy mówiłem już, że kocham jego oczy? Są cudowne. – Możemy już skończyć? Nie mam sił Lou, po prostu wróć wreszcie...

Mówił cicho, wręcz szeptał. Siedziałem prosto starając się być twardym, podczas gdy on widząc mój całkowity brak reakcji oparł czoło o moje ramię i odetchnął ciężko. Dlaczego to dla mnie takie ciężkie? Powinienem jeszcze mu dokopać po tym co mi robił. A mnie po prostu bolało samo patrzcie na niego.

-Mówię poważnie, dajmy spokój. Przecież oboje wiemy, że ty kochasz mnie, ja kocham ciebie, więc po prostu chodźmy teraz do domu.

-Tak się nie zachowuje osoba, która kogoś kocha, Harry. Chyba nie wiesz co to słowo znaczy. –stwierdziłem starając się brzmieć spokojnie.

-Wiem. Wiem, Lou, wiem, spieprzyłem. Hej, każdemu się zdarza. Jestem tylko człowiekiem, mam prawo popełniać błędy, tak samo jak ty masz do tego prawo.

-Moim błędem było poznanie cię. –rzuciłem po chwili gryząc się w język. Wcale tak nie myślałem. Harry jedynie pokręcił głową wciąż nie zabierając jej z mojego ramienia i oplótł mnie ramieniem w tali.

-Nie mów tak, Louis. Nigdy tak nie mów. –szepnął i po prostu się we mnie wtulił. Jakby nigdy nic, jak za dawnych czasów. Siedziałem cicho, więc podniósł na mnie wzrok i jego oczy... One tak świeciły...- Ty... Naprawdę tak myślisz?

On nie powiedział tego. On to wyskomlał jak skarcony pies, który narobił na środku pokoju. Wplotłem palce w jego loki i przycisnąłem jego głowę do siebie.

-Nie. –zapewniłem go.- Nie, oczywiście, że nie.

-Tęsknie za tobą, Louis. Po prostu strasznie za tobą tęsknie. –szepnął po chwili ciszy, a ja odchyliłem głowę opierając ją o zagłówek kanapy. Odetchnąłem ciężko starając się wciąż nie dawać za wygraną.

-Harry, myślę, że powinieneś już iść.

-Nie chce. Nie chce Lou, chce żebyś poszedł ze mną.

-Ale ja nie chce iść z tobą.

-Więc czego chcesz?!

-Chcę... Nie wiem... Nie wiem, chce zacząć normalne życie bez ciebie. Chce zapomnieć o tobie, bo po prostu przesadziłeś i nie umiem ci wybaczyć. Chce poznać kogoś, chce znów się zakochać, chce być szczęśliwy. Chce mieć pierdolone ‘i żyli długo i szczęśliwie’, ale nie takie ‘długo i szczęśliwie’ jakie miałem przy tobie!

-Mogę ci dać ‘długo i szczęśliwie’, jeśli dasz mi drugą szansę. Mogę ci dać nawet dłużej niż ‘długo’ i szczęśliwiej niż tylko ‘szczęśliwie’.Tym razem tak będzie, Lou.

-Nie. Nie, Harry, nie wierze ci. Nie umiem już ci uwierzyć i nie zamierzam marnować kolejnych tygodni albo nawet miesięcy, jeśli potem to ma pójść na marne, bo wszystko znów wróci do tego, jak było ostatnio.

-Ale daje ci pewność, że teraz tego nie spieprzę! Lou, co ci szkodzi? Przecież byliśmy nawet szczęśliwi na początku, prawda? Przecież znowu może tak być...

-Nie, nie może. A teraz idź już. –mówiąc to wstałem z niechęcią wyplątując się z objęć jego ramion. Jego zapach przestał mnie otulać i z niechęcią odsapnąłem mając ochotę znów się w niego wtulić. To był mój Harry. Teraz to był ten dawny chłopczyk, którego pokochałem.

Harry spojrzał na mnie i uśmiechnął się smutno po czym powoli wstał z kanapy i całując mnie delikatnie w policzek, sam udał się do wyjścia. Opadłem znów na kanapę słysząc jak drzwi zatrzaskują się za nim. Z jednej strony byłem z siebie dumny, a z drugiej wciąż miałem ochotę za nim pobiec i wrócić do domu.

Rose wróciła parę godzin później i przywitała mnie od progu setką pytań na temat kwiatów, które zauważyła stojące na stole w salonie.

-Przyniósł ci kwiaty? Och, no tak, teraz pewnie będzie próbował cię jeszcze przekupić. –rzuciła kąśliwie i ruszyła do swojego pokoju, aby przebrać się w coś bardziej wygodnego.

-Wiesz, on naprawdę znów był tym Harrym... Był taki... Przygnębiony.

-Louis, nie mów mi, że w to uwierzyłeś? –krzyknęła ze swojej sypialni- On cię podpuszcza i bierze na litość. Biedny, samotny Harry, nagle się nawrócił?!

-To nie tak... Może on po prostu zrozumiał?

-Gdyby zrozumiał to zrozumiałby też, czemu tu jesteś i zaczął się naprawdę starać.

-Stara się!

-Kupił ci kwiaty! Jezu, ale się wysilił! Louis, kupowanie kwiatów to nic wielkiego.

-Nie widziałaś go... On naprawdę żałował...

-Więc co teraz? –spytała stając przede mną z rękoma skrzyżowanymi na piersiach.- Może mi jeszcze powiesz, że mu wybaczysz i do niego wrócisz?

-Nie... Nie, powiedziałem mu, że nie... Po prostu mi go żal.

-I o to mu chodzi. –upierała się. Usiadła obok mnie i spojrzała na bukiet.- Nawet ma gust ten Harry.

Przytaknąłem, bo naprawdę był śliczny. To chyba przez te kalie. Świetnie komponowały się z białymi różami.

-Ale chyba kwiaciarz mu doradzał. –odparłem po chwili ciszy.

-No tak, mogłam się tego spodziewać. –zaśmiała się i wstała z kanapy.- Jadłeś już obiad?

Pokiwałem głową i razem z nią udałem się żeby coś zjeść. Rose w pewnym stopniu była dla mnie podporą, ale czasami myślałem czy nie lepiej byłoby się poddać i do niego wrócić. Może Rose wcale nie ma racji... Choć sam nie umiem mu wybaczyć tego wszystkiego. To jest po prostu za dużo.

Wieczorem oglądaliśmy film, choć Rose stwierdziła, że byłem zbyt zajęty odbieraniem wiadomości od Harry’ego, który zasypał moją skrzynkę sms’ową toną wiadomości, żeby obejrzeć chociaż jedną piątą filmu. Mimo tej setki wiadomości i tak starałem się być silny i nie odpisywać, ale... Czytając o załamanym, samotnym Harrym, który błagał o chociaż o chwile rozmowy...

-Rose... Obrazisz się, jeśli pójdę na chwilę do niego zadzwonić? –spytałem cicho. Na pewno będzie miała tysiąc stwierdzeń i teorii, oraz uświadomi mnie, że wymiękam. Ale wystarczy parę minut.

-Poważnie, Louis? To twoje życie, ale on właśnie bierze cię na litość...

-Wiem... Przepraszam, ale ja w porównaniu do ciebie jestem zbyt miękki. –zaśmiałem się, a ona równo ze mną po czym ruchem ręki dała mi znać, żebym poszedł. Dlatego już po chwili stałem w mojej tymczasowej sypialni wpatrując się w drzewo za oknem i wsłuchując w ciche pikanie dochodzące z telefonu. Odebrał.

-Harry, nie sądzisz, że przesadzasz? Powiedziałem ci, że do ciebie nie wrócę, powinieneś uszanować moją decyzję i dać mi spokój. To jest koniec, Harry, pogódź się z tym. Nie zmienisz tego coraz bardziej mi się narzucając. To mnie tylko denerwuje i nie pozwala normalnie żyć. –wyrecytowałem i odetchnąłem ciężko dumny z tego, że mój głos nie załamał się i nie drżał.

-Wiem... Wiem, Louis, ja po prostu... Po prostu chciałem cię usłyszeć. Tęsknie. Nie potrafię tak po prostu wyrzucić cię z mojej głowy. Wiem, że spieprzyłem, wiem o tym, ale... To nie znaczy, że cie nie kocham.

-Harry... Proszę cię to jest dla mnie już dość trudne, nie potrzebuje jeszcze, żebyś mi to utrudniał. Proszę, po prostu daj mi spokój. Ja chce zapomnieć, a ty mi nie pozwalasz.

-Bo ja nie chce! Louis, ja nie chce, żebyś mnie zapomniał! Chce, żebyśmy znów byli szczęśliwi! Naprawdę szczęśliwi, tak jak na początku!

-Ale ja tego nie chce. Dlaczego zawsze musimy robić to co ty chcesz? –odpowiedziała mi cisza, bo zapewne nie umiał mi w żaden inny sposób odpowiedzieć.- W takim razie rozłączę się teraz i wrócę do oglądania filmu, a ty daj mi żyć. I nie przychodź tu ciągle. Nie wziąłem urlopu, żebyś mógł mnie nachodzić o każdej porze dnia.

Pominąłem fakt, że od jutra wracam do pracy, aby przypadkiem nie próbował mnie odwiedzić w drodze ze szkoły. Gdy wróciłem do salonu Rose jedynie zmierzyła mnie wzrokiem i uśmiechnęła się ciepło po czym powiedziała co działo się w filmie choć szczerze, nie miałem bladego pojęcia o czym on jest.

Następnego dnia ruszyłem do pracy na rankę i gdy Harry wstąpił na moment do sklepu, automatycznie uciekłem na zaplecze zanim mnie zauważył. Lepiej, żeby jeszcze tego nie wiedział, choć prędzej czy później się dowie.
~
Chciałem znów odwiedzić Louis'ego, ale zabronił, więc postanowiłem uszanować jego wolę. Mimo to nie mogłem przejść obok sklepu obojętnie, nawet wiedząc, że wciąż go tam nie ma. Nie mówił mi, aby jego urlop się skończył, choć z drugiej strony mógł nie chcieć, abym to wiedział. Przemierzając alejkami w sklepie jedyne co robiłem to wspominałem co gdzie robiliśmy, gdzie co mi powiedział. Pamiętałem jak wszedłem tu pierwszy raz, kiedy go poznałem. Czy to zabrzmi żałośnie jeśli powiem, że zacząłem nienawidzić samego siebie? Byliśmy szczęśliwi... Byliśmy naprawdę szczęśliwi, a później to wszystko tak po prostu rozjebałem. Nawet nie umiem samemu sobie wytłumaczyć dlaczego. Wiem tylko, że gdybym mógł cofnąłbym czas, bo naprawdę żałowałem każdego ruchu, jaki wykonałem przez ostatnie miesiące. A najbardziej żałowałem tej okropnej nocy po której Louis zniknął z mojego życia i teraz zapiera się nogami i rękoma, żeby do niego nie wrócić. To nie tak, że ja chciałem... Chciałem się odkuć, udowodnić jemu i sobie sam nie wiem co... I dopiero później zdałem sobie sprawę z tego, że przesadziłem. 
________________________________________
Tak więc po raz kolejny jest krótki. Może nie tyle krótki, co przepełniony dialogami. 
Mimo to jest i sam fakt, że jest mnie cieszy XD
Mam nadzieję, że wam się spodoba :)
~Love u.!